English phonetic vowel shortening and lengthening as perceptually active for the Poles

Abstract

Artykuł porusza problem iloczasu samogłoski w języku angielskim w sygnalizowaniu opozycji dźwięczna - bezdźwięczna w wygłosowych spółgłoskach zwarto-wybuchowych. Angielskie spółgłoski właściwe w pozycji wygłosowej ulegają częściowemu, a nawet całkowitemu ubezdźwięcznieniu. W tej sytuacji ciężar utrzymania percepcyjnego kontrastu między parami minimalnymi - takimi jak cat, cab zostaje przeniesiony na iloczas samogłoski, która jest dłuższa przed spółgłoską dźwięczną i krótsza przed bezdźwięczną. W języku polskim samogłoska jest zwolniona z zadań dystynktywnych na poziomie temporalnym, jako że polskie spółgłoski właściwe są fonologicznie tylko bezdźwięczne w wygłosie. Badanie empiryczne zaprezentowane w artykule wskazuje, iż Polacy, którzy nie mieli kontaktu z językiem angielskim, potrafią w pewnym stopniu korzystać z iloczasu samogłoski w angielskim, by rozróżniać między ubezdźwięcznionymi i bezdźwięcznymi wygłosowymi spółgłoskami zwarto-wybuchowymi. Wyniki te mogą wskazywać, iż badani byli w stanie wykorzystać kontrast iloczasowy niewystępujący w ich języku ojczystym.