Rozwarstwienie stylistyczne w dramacie S. Śtepki "Jaaanosiiik"

Abstract

Te szczególne właściwości języka tekstu dramatycznego sprawiają, iż język dramatu sui generis bardziej od innych tekstów otwarty jest na kolokwializmy, na mowę potoczną , a co za tym idzie - na wykorzystywanie elementów różnych stylów językowych. Jeszcze do niedawna badania nad językiem dramatu koncentrowały się przede wszystkim na relacji: język-postać, przy czym najczęściej chodziło o problem indywidualizacji mowy w związku z tradycyjną charakterystyką postaci.1 2 Tymczasem w dramacie nowego typu, który - obok rozbicia trzech klasycznych jedności: akcji, miejsca i czasu - rezygnuje z jedności postaci i tekstu, idiolektalny związek postaci i języka praktycznie całkowicie zanika, zaś elementy kolokwialne w replikach pełnią o wiele bardziej złożone i zróżnicowane funkcje. W literaturze polskiej zjawisko to reprezentują utwory S. Różewicza, S. Mrożka, W. Gombrowicza, na święcie dzieła E. Ionesco, L. Pirandella, P. Sartre'a. W literaturze słowackiej przykładem tego może być twórczość Stanislava Stępki, współczesnego słowackiego dramatopisarza, założyciela, kierownika artystycznego, reżysera i aktora popularnego słowackiego teatru o nazwie Radošinské naivně divadlo, dla którego potrzeb artysta pisze swoje utwory[...]