Nowy Frankenstein albo romantyczna ironia w nowoczesnej powieści

Abstract

Intryga komedii została zawiązana, ciekawość widzów — pobudzona. Właśnie przed chwilą bohaterowie opuścili scenę, by działać za jej kulisami, a wtedy wystąpił przodownik chóru, kierując swoje słowa — w imieniu autora — bezpośrednio do publiczności: A teraz, widzowie, szczerą prawdę wam powiem, Klnę się na Dionizosa, mego wychowawcę. Monolog koryfeusza często wymierzony bywał w rywali autora, którzy razem z nim stanęli w konkursowe szranki. Z jego pomocą komediopisarz zabiegał o względy publiczności, apelował o przychylność przy wyborze najlepszego utworu. Pochlebstwa często mieszały się z przytykami, bo przecież widzowie zawsze mieli coś na sumieniu, choćby to, że na poprzednich Dionizjach nagrodzili nie tę sztukę, która na to zasługiwała. (Fragment tekstu)