Dumontland : pejzaż duchowej pustyni

Abstract

W niniejszym eseju autor chciałaby pokazać, że pejzażowy wątek ściśle wiąże się z charakterystyczną dla kina Dumonta refleksją nad rzeczywistością, w której tradycyjne systemy wartości zostały zakwestionowane lub wręcz zdegradowane. Funkcjonujące w tych dziełach krajobrazy nie służą kontemplacji w rozumieniu kina tradycyjnych duchowości. Panoramy prowincjonalnych miasteczek nie tchną tu spokojem, lecz marazmem, a natura nie jest (tylko) źródłem piękna lub poczucia równowagi – często skrywa ohydę pierwotnych instynktów i spektakl brutalnej śmierci. W pewien sposób jej żywotność i zdolność do cyklicznego odradzania się kontrastują z wewnętrzną pustką cywilizacji naznaczonej poczuciem kresu.