Wspólnota i jedność w wybranych obszarach życia społecznego – doświadczenie Ruchu Focolari

Abstract

In the age of globalisation the changes of social life are characterised by a dynamic aspiration for democracy understood as a political system enabling individual citizens and all societies to participate in creating and respecting the common good. On the other hand they are characterised by a deep anthropological crisis. This crisis leads to a rapid people migration. Such migration change culture of the societies involved. Facing these facts we should ask a question about directions of upbringing and education which prepares young generations to live an active and responsible life in society. The author of this article presents experience of the Focolare Movement concerning its involvement in common good in the diverse cultural environments of different parts of the world. The crucial in this experience is the role of community either in forming prosocial attitude or in acting. On the basis of this experience the Movement of has developed a pedagogy of unity which is standing on the ground of relational and transcendental dimension of a human being and of the value of community as an upbringing environment. This pedagogy as well as prosocial activities of the Movement promotes the culture of relationship which underlines pedagogical value of dialogue, mutual respect and transcending ourselves in search to find good, truth and beauty in each human being. Pedagogy of unity as well as the experience of the Movement can be a valuable source of inspiration not only for Polish pedagogy but also for each personalistically oriented style of upbringing.

Key words: community; unity; pedagogy of unity; common good; Focolare Movement. Przemiany życia społecznego epoki globalizacyjnej charakteryzuje z jednej strony dynamiczne dążenie do demokracji, którą postrzega się jako system polityczny umożliwiający aktywne uczestnictwo poszczególnych obywateli i całych społeczeństw w tworzeniu i poszanowaniu dobra wspólnego, a z drugiej – głęboki kryzys antropologiczny, który prowadzi do gwałtownych migracji ludów, co przemienia kulturowo całe społeczeństwa. Wobec takiej rzeczywistości istotnym jawi się pytanie o kierunek wychowania przygotowującego do aktywnego i odpowiedzialnego życia w społeczeństwie. Autorka prezentuje doświadczenie Ruchu Focolari dotyczące jego zaangażowania na rzecz dobra wspólnego w różnych kręgach kulturowych na całym świecie. Kluczowa w tym doświadczeniu jest rola wspólnoty zarówno w działaniu, jak i formowaniu prospołecznych postaw u młodych pokoleń. W wypracowanej w Ruchu, na fundamencie tego doświadczenia, pedagogii jedności, podkreśla się relacyjny i transcendentny wymiar osoby ludzkiej oraz wartość wspólnoty jako środowiska wychowawczego. Promowana przez tę pedagogię oraz działania prospołeczne Ruchu „kultura relacji” wydobywa wychowawczą wartość dialogu, wzajemnego szacunku oraz transcendowania siebie w wysiłku poszukiwania dobra, prawdy i piękna w każdym człowieku. Pedagogia jedności oraz doświadczenie Ruchu mogą stanowić cenne źródło inspiracji także dla polskiej myśli pedagogicznej oraz dla każdego, personalistycznie zorientowanego, stylu wychowania.