Reversed conspiracy in Kazuo Ishiguro's "Never Let Me Go" and "When We Were Orphans"

Abstract

Narracje Kazuo Ishiguro zbudowane są wokoł subtelnego stopniowania tajemnicy,przypominając tym samym oniryczność klasycznej prozy japońskiej. We wszystkichjego powieściach, poczynając od Pejzażu w kolorze sepii, a kończąc na Nie opuszczajmnie, czytelnik podąża za narratorami, ktorzy powracają do swojej przeszłości i z wolnają przed nim i sobą odkrywają. To, co powinno wydawać się znajome narratoromIshiguro, jest dla nich samych i dla czytelnika ochronną maską i kamuflażem,pod ktorymi pojawiają się warstwy kolejnych iluzji. Jedyną pewną rzeczą jest to, żenic nigdy nie jest w pełni wytłumaczone i wytłumaczalne – zarowno w prozie Ishiguro,jak i w świecie rzeczywistym. Artykuł podejmuje te właśnie aspekty widocznew dwoch powieściach anglojapońskiego pisarza Kiedy byliśmy sierotami i Nie opuszczajmnie i przedstawia je jako przykłady prozy opartej na konstruowaniu świata stworzonegoz ułudy i zwodniczości. Aby w nim przetrwać, narratorzy sami budują sweosobiste fikcje i złudzenia, zwodząc samych siebie. Powoduje to wrażenie, że owe dwienajnowsze powieści Ishiguro dokonują konstrukcyjnego przewrotu w prozie bazującejna poczuciu tajemnicy i spisku. Dla Ishiguro bowiem – co jest szczegolnie widocznew Nie opuszczaj mnie, kafkowskiej wizji wspołczesnej Wielkiej Brytanii – tajemnicai spisek są ochronnym kamuflażem, ktorych odkrycie nie stanowi celu samego w sobiei nie jest też celem czytelnika, skrywają one bowiem prawdę zbyt przykrą, by dało sięją znieść bez osłony, ktorą zapewniało jej utajenie