Teologia i literatura - miejsca wspólne : o odnawianiu przymierza, czyli pochwała trudu budowania mostów

Abstract

Serdecznie witam wszystkich naszych Gości. Naszych, bo i ks. Krzysztofa, i moich. Drodzy Państwo, na samym początku naszej uroczystości oraz obecnego wykładu chciałbym jednoznacznie powiedzieć, że celem tego spotkania nie jest ani pycha, ani też puste bicie piany, ale radość i wdzięczność. Chciałbym po prostu podzielić się z przyjaciółmi moją radością, by dzięki temu była ona większa. Nade wszystko zaś, i to jest zasadnicza przyczyna naszego spotkania, chciałbym powiedzieć: Dziękuję. Dobroć Krzysia - Gospodarza, namowy przyjaciół, fakt, że wielu z obecnych tu chciało, a nie mogło być w Lublinie - wszystko to sprawia, że spotykamy się. Chciałem również, i nie jest to powód nieważny, ale jedna z najistotniejszych przyczyn naszej uroczystości, pochwalić się przed swą archidiecezją moim szefem lubelskim, ks. bpem Nossolem. Pora zatem na zapowiedziany wykład. Oto przed Państwem książka: zielona, bardzo gruba. Jak mawia ks. bp Nossol, cechą podstawową habilitacji powinno być to, że można nią zabić. Oczywiście, trzeba jeszcze „cylnąć" i takiemu „cylnięciu" właśnie ma być poświęcony mój wykład. Nie w celach morderczych, rzecz jasna, pragnąłbym to i owo - w moim przekonaniu ciekawego - o książce tej powiedzieć. Nie chciałbym się wymądrzać, ale podzielić się - z przyjaciółmi „z tej Ziemi'' - tym, co dla mnie ważne i leży mi na sercu. Ufam, że również dla Państwa, moich czcigodnych Gości i Przyjaciół, będzie to ważne i też leży to Państwu na sercu.