Afrahat: "O miłości (Demonstratio secunda. De caritate". Patrologia Syriaca I, 48-96)

Abstract

Autorem De caritate jest Afrahat, zwany Mędrcem Perskim (260/275–345). Mowa o miłości stanowi drugą w kolejności z jego dwudziestu trzech rozpraw teologiczno-moralnych. Bezpośrednim adresatem dzieła Afrahata byli bnay qyōmō („synowie przymierza”), czyli asceci i dziewice zorganizowani w przedmonastycznych strukturach Kościoła Perskiego. Mędrzec przyjął zagadnienie wiary jako punkt wyjścia w swoich rozważaniach: harmonia i spójność całości jego dzieła może być zrozumiała tylko dzięki wierze w jedynego Boga i jedynie dla tego, kto z wiarą potrafi przyjąć Boże wymagania 2. W wykładzie Afrahata wiara i miłość znalazły obrazowe porównanie do budowli scalonej belkami: mury wiary nie są w stanie się utrzymać bez belek miłości. Cała ta budowla osadzona została na skale, czyli Chrystusie. Podstawą miłości jest przykazanie miłości Boga i bliźniego. Przykazanie to jednak zostało odrzucone przez ludzi i dlatego zostało im dane niedoskonałe Prawo i Prorocy. [fragm. tekstu]