Wędrówka drogą naukową trwa ...: z profesorem Lewowickim rozmawiają Barbara Grabowska i Jolanta Suchodolska

Abstract

"Barbara Grabowska, Jolanta Suchodolska: Panie Profesorze, składając najserdeczniejsze gratulacje i życzenia z okazji jubileuszu 70-lecia, prosimy o udzielenie odpowiedzi na kilka pytań. Tadeusz Lewowicki: Dziękuję za życzenia. Moja męska próżność, jak o tym wiecie, skłania do pomijania sytuacji, w których przypomina się o mijaniu kolejnych dziesięcioleci. Skoro jednak upływ czasu daje okazje do spotkań i podtrzymywania miłego obyczaju, to wypada pogodzić się z jubileuszami. A za życzenia jeszcze raz dziękuję. Jaka była droga naukowa Pana Profesora? Zacznę od tego, że dość meandryczna była moja droga do studiów pedagogicznych. Miałem podjąć studia na fizyce, ale interesowałem się również historią i literaturą. W klasie maturalnej zwyciężyły zainteresowania humanistyką. Poszukiwałem własnej drogi edukacyjnej. Plany pracy naukowej pojawiły się pod koniec pierwszego roku studiów na pedagogice na Uniwersytecie Warszawskim. Złożyło się na to wiele powodów. Wychowywałem się w tradycji rodziny szlachecko-ziemiańsko-inteligenckiej, w której wiedza, wykształcenie, uprawianie nauki zajmowały znaczące miejsce w hierarchiach wartości. Historia i powikłane losy takich rodzin sprawiły, że główną drogą uzyskania czy odzyskania wysokiego statusu społecznego były studia i praca – w moim przekonaniu praca twórcza, intelektualna, naukowa. W latach, gdy podejmowałem studia, wyraźne były aspiracje edukacyjne, a praca naukowa cieszyła się dużym prestiżem. A więc i tradycja, i okoliczności lat 60. ubiegłego wieku, i moje własne wyobrażenia o przyszłości złożyły się na plany życiowe związane z pracą, na plany zawodowe." (fragm.)