Diagnoza dziecka o nieharmonijnym rozwoju - ważne kryteria oceny warunków rozwoju w rodzinie

Abstract

Problematyka diagnozowania zajmuje wiele miejsca zarówno w literaturze pedagogiczno-psychologicznej, jak i obserwacjach zjawisk rozwojowych, wychowawczych, społecznych. Diagnozowanie potrzeb oraz prawidłowości rozwoju dziecka to pierwszy i najważniejszy etap w odkrywaniu „najbardziej zagmatwanych labiryntów funkcjonowania dziecka z zaburzeniami” (Cytowska, Winczura 2006: 12). Dlatego też diagnozowanie warunków rozwoju dziecka najbardziej optymalne i zarazem adekwatne jest przy uwzględnieniu wiedzy z psychologii, metodologii, także socjologii, analizujących specyficzne powiązanie wpływów endogennych i egzogennych. Rozwój tych subdyscyplin naukowych, jak i ich osiągnięcia metodologiczne przyczyniają się do możliwości lepszego rozpoznawania potrzeb dziecka, z uwzględnieniem jego sytuacji rozwojowej i życiowej w ujęciu dynamicznym oraz perspektywie temporalnej. Spojrzenie takie jest konieczne z uwagi na potrzebę holistycznego diagnozowania, z uwzględnieniem wszelkich czynników endo- i egzogennych aktywnych w obszarze opieki, wychowania, profilaktyki, oceny indywidualnych możliwości na poziomie medycznym i psychologicznym, a także korekcji niepokojącej niepunktualności rozwojowej, nieprawidłowości, deficytów bądź patologizacji rozwojowych. W opracowaniu podejmuję kwestie diagnozowania potrzeb i norm rozwojowych małego dziecka z pokazaniem różnych podejść, angażujących możliwe do wykorzystania sposoby oceny, z wykorzystaniem diagnostyki standardowej, jak i funkcjonalnej.