Abstrakt: | Kultura jest nierozerwalnie związana z językiem; język jest rodzajem przewodnika
kulturowego, ułatwia jej zrozumienie. Język jest zarówno spoiwem
społeczeństwa, jak i narzędziem ekspresji, a dla jednostki potężnym
czynnikiem rozwoju indywidualności. Stąd konieczność zainteresowania
się przez pedagogów językiem – niewidzialnym środowiskiem edukacyjnym.
Przestrzeń edukacji, analizowana tu przez pryzmat języka, pozostaje
w ścisłym związku z przestrzenią publiczną, dlatego wgląd w sferę
publiczną i dyskurs publiczny wydają się niezbędne.
Transformacja polskiego społeczeństwa w latach 90. XX wieku ujawniła
jego wewnętrzną różnorodność i co się z tym wiąże – potrzebę znalezienia
języka, który pozwoliłby na komunikację i opis nowej rzeczywistości
bez ranienia kogokolwiek. Jednak zjawisko poprawności politycznej nie
zyskało w Polsce akceptacji. Co więcej, szerzy się mowa nienawiści, język
wykluczający różne kategorie społeczne. Jest to sygnał, który zachęca nas, pedagogów, do zainteresowania się przestrzenią historyczną, odniesieniem
do czasu, w którym żyjemy, do zjawisk zachodzących w przeszłości
i określających przyszłość. Jest to również sygnał alarmowy dla pedagogów
i nauczycieli. Należy postawić pytanie o rolę edukatorów, ich zaangażowanie
w ulepszanie świata. Jest to także pytanie o samoidentyfikację pedagogów
– nauczycieli akademickich. |