| Abstrakt: | Wywód skoncentrowany jest na przykładzie Katowickiej Strefy Kultury – nowej
dzielnicy powstałej w wyniku adaptacji terenów zamkniętej kopalni Katowice. Oprócz znanego od
wielu lat Spodka, niedawno otwartego gmachu Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia
(NOSPR) i Międzynarodowego Centrum Kongresowego (MCK), w skład katowickiej Strefy Kultury
wchodzi także nowe Muzeum Śląskie. Nowe budynki zyskały rozgłos i uznanie w środowisku
architektów. Pojawiają się również głosy krytyki odnośnie do sposobu realizacji inwestycji – skupienia
gmachów o podobnej funkcji w jednym miejscu. W tekście wskazano, że nowa dzielnica została
zaprojektowana zgodnie z modernistycznym paradygmatem w urbanistyce (segregacja funkcji,
rozluźnienie zwartości zabudowy). Nie jest to niczym dziwnym, zważywszy na architektoniczne
tradycje Katowic. O wiele istotniejsze są jednak społeczne konsekwencje modernistycznego planowania
przestrzeni, na które wskazują jego krytycy. Szczególne miejsce wśród nich zajmuje Jane
Jacobs – autorka słynnej książki Śmierć i życie wielkich miast Ameryki. Odwołując się do myśli Jacobs,
przeanalizowano przestrzeń Strefy Kultury. Omówiono takie zagadnienia, jak: rozplanowanie
budynków, układ ulic, zróżnicowanie funkcjonalne. Niestety, wnioski badania nie są optymistyczne.
Strefa Kultury jest mało zróżnicowaną i odseparowaną od reszty miasta przestrzenią. Zmaga się ona
także z małym zainteresowaniem mieszkańców. |