Uczeń słaby - studium przypadku

Abstract

Na czym polega osiąganie sukcesów? Czy istnieje recepta lub niezawodny i najlepiej bezbolesny sposób na milą, szybką i łatwą naukę języka obcego? A może trzeba mieć własne, niepowtarzalne metody, które okazują się bezużyteczne dla innych? Pytania tego typu stawia sobie uczący się języka obcego. Rzadko kiedy interesuje go ewentualna porażka. Rozpoczynając naukę, w ogóle zdaje się nie zastanawiać nad możliwością niepowodzenia. Refleksja przychodzi dopiero później, o ile w ogóle. Nawet jeśli uczący podejmuje się analizy własnych osiągnięć, zawsze robi to w kategoriach sukcesu i korzyści (co zmienić, aby było lepiej?). Częściej jednak następuje krytyka systemu, np. kursu, szkoły, nauczyciela, czyli oddalenie winy od siebie i niejednokrotnie rezygnacja z nauki języka obcego. Dlaczego? Odpowiedzi należy szukać w podejściu do ucznia słabego językowo. Jak traktowany jest więc uczeń slaby językowo? Jako niepowodzenie nauczyciela? Produkt uboczny procesu kształcenia? Ktoś obecny na lekcji tylko ciałem, a nie duchem? (pod warunkiem, jeśli uczeń taki siedzi spokojnie). Jako jednostka dezorganizująca pracę na lekcji, jeśli jest to uczeń nadpobudliwy? Wreszciejaką rolę powinien uczeń slaby pełnić w klasie? Czy należy ignorować go? Poświęcać mu całą uwagę? Dostosować program i tempo nauki do niego? (Fragment tekstu).