Eucharistic gathering as the heart of celebrating "the eight day" in a parish

Abstract

W wolnej Polsce nastąpiła relatywizacja niedzieli. Coraz większy procent Polaków ten święty dzień spędza w nowych „świątyniach konsumpcji”, jakimi są hipermarkety. Smutkiem napawa fakt, że żadnych reperkusji w polskim prawie nie spowodował list apostolski Jana Pawła II Dies Domini, w którym papież apelował o poszanowanie niedzieli. Wobec faktu desakralizacji czasu oraz braku głębszego zrozumienia sensu niedzieli jako dnia świątecznego, jawi się konieczność permanentnego wychowania do właściwego świętowania dnia Pańskiego. Eucharystia w pewnym sensie jest celem życia religijnego. Wynika to stąd, że z chrześcijańskiego punktu widzenia celem życia człowieka jest włą-czenie się w Boże plany zbawcze. Ich punktem kulminacyjnym jest Jezus Chrystus i Jego tajemnica paschalna, która nieustannie uobecnia się w Kościele. Dokonuje się to zwłasz-cza w zgromadzeniu eucharystycznym, dzięki któremu ludzie jednoczą się z Chrystusem w słowie i sakramencie oraz ze sobą nawzajem. W ten sposób w Eucharystii realizuje się i pogłębia wspólnota ludzi z Bogiem i pomiędzy sobą. Tego rodzaju komunia jest celem całej historii zbawienia. Oczywiście w aspekcie eschatologicznym jest ona równocześnie źródłem, gdyż jest znakiem wskazującym na ostateczną wspólnotę, która zrealizuje się dopiero u kresu historii zbawienia. Będąc jednakże źródłem, zawiera w sobie już to, do czego ma prowadzić. W związku z powyższym wydaje się, iż ciągle za mało w nauczaniu i wychowaniu podkreślany jest związek niedzieli z tym, co można nazwać „teologią dnia ósmego”. Niedziela bowiem, jak podkreśla Jan Paweł II w Dies Domini, nie tylko jest dniem pierwszym, ale także „dniem ósmym”, to znaczy, że w stosunku do tygodniowego cyklu siedmiu dni zajmuje pozycję wyjątkową i transcendentną, symbolizując zarazem początek czasu i jego kres w „przyszłym wieku […]. Niedziela jest znakiem tego naprawdę jedynego dnia, który nastąpi po obecnym czasie – dnia trwającego bez końca […]; niedziela jest nieustannym zwiastowaniem życia wiecznego, które podtrzymuje nadzieje chrześci-jan i dodaje im sił w drodze” (nr 26). Eschatologiczny wymiar Eucharystii, podkreślany przez teologię dnia ósmego, wyraża samą naturę chrześcijańskiej egzystencji na ziemi. Jest to uprzywilejowany moment, w którym Kościół doświadcza siebie jako pielgrzyma. Msza św. pobudza chrześcijan, by żyli eschatologicznie ze spojrzeniem i sercem zwróco-nym w górę. Dlatego też niedzielne sprawowanie Eucharystii powinno być prawdziwym świętem w parafii. Teologia dnia ósmego może znaleźć także konkretne odzwierciedlenie w praktyce pastoralnej wspólnoty parafialnej. Świat bowiem nie potrzebuje parafii jako miejsca, w której można znaleźć wszystkie udogodnienia, działania i rozrywki, lecz jako miejsca pielgrzymki i radości. Miejsca, gdzie doświadcza się obecności Ducha i gdzie ktoś, kto przychodzi po raz pierwszy, jest zmuszony dostrzec coś innego i zawołać jak ci, którzy wchodzili do pierwszych wspólnot chrześcijańskich: Naprawdę Bóg jest wśród was! (por. 1 Kor 14,25).