Powieść dla dziewcząt w latach 1969-1980 : Niekoniecznie zgodnie z paradygmatem

Abstract

Po roku 1968 zarówno w powieściach dla dorosłych, jak i dla młodzieży można dostrzec nieco inne od dotychczasowych ujęcia pewnych problemów. Przede wszystkim literackie kreacje nie zawsze są zgodne z propagowanymi wzorcami kultury. Jeśli jednak idzie o młodzieżowego odbiorcę, to nadal poszukuje się sposobów docierania do młodych i zaspokajania ich potrzeb. W powieściach dla takich adresatów podejmowane tematy wiążą się ze środowiskiem rodzinnym, szkolnym, organizacjami młodzieżowymi, dotyczą przyjaźni, miłości oraz w ogóle życia ludzkiego. Podobnie jest z powieścią dla dziewcząt. Burzliwe dyskusje, które wokół niej się toczyły nieco już przycichły. Autorzy podjęli wyzwanie różnorodności tematycznej związanej z czasem adolescencji i przejmowaniem ról życia dorosłego. Obecność tego typu utworów na rynku wydawniczym nie budziła większych zastrzeżeń, chociaż nadal ich autorom zarzucano brak ambicji artystycznych. Zarzuty te nie zmieniały jednak jej statusu czytelniczego. Halina Skrobiszewska ich powstawanie uzasadniała potrzebami rozwojowymi dziewcząt. Przypominała, że dorastający mają prawo do lektury, która wskaże im świat wartości, pozwoli uporać się z dziecięcym egocentryzmem, i pomoże wybrać drogę życiową. Podobny stosunek do powieści dla dziewcząt prezentuje Joanna Papuzińska w szkicu Ścieżka mokra od łez.