Dwa wiersze Juliana Przybosia

Abstract

"Julian Przyboś, „wychowanek [Tadeusza] Peipera”, bodaj lepiej od swego nauczyciela zrozumiał, na czym polega rola poety nowoczesnego w rzeczywistości literackiej XX wieku. W zasadzie obaj twórcy dążyli do tego samego, wiedzieli, że nie wystarczy głosić tylko idei poezji awangardowej, trzeba jeszcze dla nich zdobywać współwyznawców, a nadto walczyć z tymi, którzy zamknęli się w okowach sztuki starego typu. Przekonanie to było zresztą wspólne dla wszystkich nowatorów, określało strategie ich zachowań względem poetów i czytelników, strategie — tak je nazwijmy — heroldów, werbowników i żołnierzy. Peiper poza te strategie jednak nie wyszedł, Przyboś je przekroczył. Wcześnie zrozumiał, iż dążenie do nowych odkryć nie może być tożsame z przywiązaniem do własnych poglądów (...)." (fragm.)