"A więc trzeba pisać cokolwiek bądź" : grafomania Parnickiego

Abstract

Jedną z kategorii rządzących pisarstwem Teodora Parnickiego jest kategoria nadmiaru, realizująca się na kilka różnych sposobów, zawsze sfunkcjonalizowana i zaplanowana. Rozwój warsztatu pisarza można podzielić na trzy etapy. Pierwszy okres (1929—1943), młodzieńczy, obejmuje powieści drukowane w prasie, opowiadania oraz Aecjusza ostatniego Rzymianina i Srebrne orły. Okres drugi (1944—1967), dojrzały, pokrywający się z pobytem pisarza w Meksyku, obejmuje wszystkie jego powieści historyczne (lub „dziejowe”), od Końca „Zgody Narodów” i Słowa i ciała aż po piąty tom Nowej baśni (w sumie 14 powieści). W tym czasie Parnicki napisał swoje najlepsze i najbardziej znane utwory, uzyskując status pisarza wybitnego oraz czytanego. Trzeci, ostatni okres (1967—1988), tak zwany „późny Parnicki”, to Parnicki piszący powieści autotematyczne, z wyeksponowanymi wątkami metaliterackimi i motywami fantastycznymi.