Przestrzenna zmienność warunków deformacji górotworu w rejonie siodła głównego wyznaczona na podstawie badań geometrii uskoków

Abstract

Geometria uskoku zmienia się w miarę jego wzrostu. Sukcesywne przyrosty zrzutu i długości w ciągu okresu aktywności uskoku realizują się za pośrednictwem kolejnych aktów poślizgu na powierzchni uskokowej, występujących w czasie pojedynczych wydarzeń sejsmicznych. W przypadku uskoku idealnego średnia wielkość poślizgu w czasie pojedynczego wstrząsu jest wprost proporcjonalna do wielkości powierzchni, na której poślizg nastąpił (TEPER, 1998). Odstępstwa od takiej zależności, obserwowane w przypadkach empirycznych, należy wiązać z zachowaniami podatnymi górotworu niszczonego przez uskok. Rzetelna analiza geometrii powierzchni uskokowej powinna zatem umożliwić poznanie sposobu wzrostu uskoku w ośrodku skalnym oraz zachowań samego ośrodka skalnego w czasie deformacji.