Twórczość Claude'a Moneta jako forma stymulowania aktywności językowej ucznia klasy trzeciej

Abstract

Działanie twórcze może być interpretowane jako forma uzewnętrznienia umiejętności samodzielnego, indywidualnego i oryginalnego widzenia rzeczywistości, ujawniająca zarówno preferencje, predyspozycje, uzdolnienia, jak i wyobraźnię twórcy, sama zaś twórczość – jako produktywna i konstruktywna aktywność. Prymarnym zadaniem edukacji polonistycznej jest nauka rozumienia (kodowania i dekodowania) słów, myśli i sądów, wyrażania pojęć, nauka stosownych do (kon)sytuacji zachowań komunikacyjnych i językowych (wyrażających się m.in. w zdobywaniu wiedzy o świecie, człowieku i jego relacjach społecznych), uczenie kreatywności i wyrażania emocji oraz rozwijanie myślenia – kierowanie wewnętrznym rozwojem psychicznym ucznia. Przywołane zadania przypisywane nauce języka determinują warsztat dydaktyczny nauczyciela, wyznaczając cele i współtworząc charakter współczesnej edukacji polonistycznej oraz metodyki nauczania języka. Skuteczność zaplanowanych w procesie edukacyjnym działań zależy od dwóch czynników: po pierwsze – od sposobu ukierunkowania zadań na skonkretyzowane działania (por. np. dobór przez nauczyciela odpowiednich metod, technik i środków dydaktycznych, pomocnych w osiąganiu głównych celów nauki języka, dostosowanych do realizacji planowanych treści nauczania, zawartych w podstawie programowej), po drugie – od aktywności3 ucznia. W zorganizowanym i planowanym działaniu rola nauczyciela odnosi się do stymulacji czynności ucznia4, m.in. podczas twórczego nauczania języka, uzyskiwanej poprzez inspirowanie go do poszukiwań i wyboru właściwych form: wyrażania swoich uczuć, przeżyć i wrażliwości, uzewnętrzniania siebie w komunikacji, pobudzania zainteresowań i nabywania wiedzy, opartych m.in. na rozmaitych formach ekspresji literackiej czy plastycznej, stwarzających warunki do prezentacji własnych utworów.