Inte/gracja a granice dyscypliny

Abstract

Jak graficznie zasygnalizowałem to w tytule mej wypowiedzi, kluczowe słowo tej sekcji – inte/gracja – zawiera w sobie ukryty dylemat. Gracje (nota bene Promienna, Rozumna i Kwitnąca) to, jak wiemy, rzymskie boginie wdzięku i powabu. I właśnie przez pryzmat obydwu morfemów – i inte, i gracja – odczytuję zadanie postawione przed nami w tym panelu, które można by sformułować w sposób następujący: jak wyjść poza granice dyscypliny (także geograficzne), integrując ją z dyscyplinami pokrewnymi (także za granicą), zachowując jednocześnie jej tożsamość i powab, a inaczej – zachowując jej ochronne granice, by nie stało się faktem to, co już ponad dwadzieścia lat temu postulował w tytule swej książki Anthony Easthope: Literary into Cultural Studies¹, czyli by literaturoznawstwo nie utraciło swego charakteru i tożsamości, nie zamieniło się w jakąś kulturoznawczą czy „inno -znawczą” hybrydę, a jednocześnie by otwarło się, czy pozostawało otwarte, na interdyscyplinarne i międzynarodowe przepływy. Problem zatem dotyczy nie wymazania lub podważania granic, lecz raczej ich perforacji, tak by nie tylko oddzielały, lecz także łączyły. W dalszej części, podejmując problem integracji, podzielę ją na zewnętrzną, czyli międzynarodową, oraz wewnętrzną – w obrębie humanistyki krajowej.