Utracona tożsamość dyscypliny (jako szansa)

Abstract

Ci spośród nas, którzy opowiadają się za formułą studiów kulturowych, „kobiecych czy męskich”, komparatystycznych czy jakichkolwiek innych, równie zasadnie mogliby zostać uznani za osoby, które w takim właśnie stanie rzeczy chciałyby ocalić pewne kompetencje, przenosząc je albo rozszerzając na inne sfery kultury. Literatura i literaturoznawstwo są przecież refl eksem epoki, w której ramach książka i druk pozostawały głównymi mediami. Zrozumiałe zatem, że ich kulturowe znaczenie się zmniejsza, jakkolwiek – na co zwracał uwagę Walter J. Ong – żadne nowe medium nigdy nie zdołało całkowicie wyrugować wcześniejszych. Możemy zatem być pewni, że literatura i literaturoznawstwo przetrwają, choć bez redukcji (lub „zamrażania”) etatów zapewne się nie obejdzie. Wszelako ważniejsze niż przetrwanie literatury czy literaturoznawstwa wydaje się mi kultywowanie (lub, by wyrazić się mniej podniośle, ćwiczenie, trening) kompetencji czy umiejętności przydatnych z punktu widzenia inwencji.