Wstęp

Abstract

Badacze od lat wypowiadają się na temat celów kształcenia językowego. Niezależnie od ich zmiennych poglądów na związek między wiedzą o języku oraz poprawnym i sprawnym użyciem — oczywistym składnikiem edukacji polonistycznej jest potrzeba pogłębiania wiedzy o systemie języka, jego budowie oraz funkcjach. „Człowiek rodzi się z uwewnętrznioną gramatyką, jako tzw. [...] kompetencją językową. Przestrzega jej więc niejako w sposób samoistny i oczywisty. Ale stąd nie wynika wcale, że wrodzona predyspozycja do zachowań werbalnych czyni z niego mistrza. By się nim stać, potrzebuje nauki”. Potrzebuje sfunkcjonalizowanej wiedzy językowej, która według słów Jadwigi Kowalikowej automatycznie znosi podział na komponent teoretyczny i komponent praktyczny w kształceniu językowym młodzieży.