Konflikt indyjsko-pakistański o Kaszmir w latach 1947-2006 jako zagrożenie dla bezpieczeństwa regionalnego i globalnego. Od eskalacji do rozmów pokojowych

Abstract

Indyjsko-pakistański konflikt o Kaszmir od kilkudziesięciu lat uchodzi za istotny punkt zapalny na mapie świata. Jest to przykład dwustronnego, historycznie odziedziczonego konfliktu, który niesie poważne zagrożenie dla międzynarodowego bezpieczeństwa, a jego eskalacja może doprowadzić do destabilizacji o szerokim, ponadregionalnym zasięgu. Posiadanie przez zwaśnione państwa broni jądrowej czyni ze sporu istotne zagrożenie dla bezpieczeństwa globalnego; warto również podkreślić, że w chwili obecnej Azja Południowa jest jedynym obszarem na świecie, gdzie dwaj posiadający broń nuklearną sąsiedzi pozostają w trwałym konflikcie. Co więcej, Kaszmir stał się ostatnio miejscem, w którym szkolą się islamscy terroryści. Analiza historii sporu pozwala dostrzec jego szczególną dynamikę i łatwość, z jaką przechodził on kolejne fazy eskalacji, doprowadzając do kilku poważnych starć zbrojnych, oraz deeskalacji, w wyniku których zwaśnione strony decydowały się zasiąść przy stole negocjacyjnym. Obie wymienione wyżej tendencje zostały podkreślone w tytule rozprawy: w pierwszej części zwrócona zostaje uwaga na destabilizujący wpływ na bezpieczeństwo regionalne i globalne, w drugiej zaś na przechodzenie konfliktu w poszczególne fazy.