| Abstrakt: | Współczesny neoklasycyzm jest rodzajem postawy heroicznej. Jest rodzajem
wewnętrznej zgody na świat rozpadający się, świat apokalipsy spełnionej, równocześnie to
uwrażliwienie na to, co w życiu najważniejsze - prawdę, dobro i piękno.
Niniejsza praca ukazuje trzy warianty neoklasycyzmu poetów debiutujących po 1980
roku - Janusza Drzewuckiego, Krzysztofa Ćwiklińskiego i Krzysztofa Koehlera. Są to nie
tylko poeci, ale i krytycy literaccy biorący udział w dyskusji na temat kształtu współczesnej
literatury. Wrażliwi na brzmienie słowa poetyckiego, ale i skorzy do refleksji teoretycznej.
Warto przybliżyć ich sylwetki. Każda z przedstawionych poetyk jest inna, inna jest wrażliwość poetów, ale to co ich łączy to, że „nie przynoszą nam gotowej nadziei, nadziei, która się rychło spełni. Współcześni
poeci nie są kapłanami; wystarcza im (musi im wystarczyć?) przypomnienie, iż niekiedy,
niespodziewanie, znaki rozpaczy zmieniają się w znaki nadziei.”
Neoklasycy to najlepsi terapeuci - nie tylko pokazują, jak żyć, co powinno być dla nas
ważne, ale i nie oszukują, że będzie lepiej, bo chyba będzie tak, jak jest „tu i teraz”. |