DC pole | Wartość | Język |
dc.contributor.advisor | Nowacki, Dariusz | - |
dc.contributor.author | Madaliński, Artur | - |
dc.date.accessioned | 2018-07-19T11:05:21Z | - |
dc.date.available | 2018-07-19T11:05:21Z | - |
dc.date.issued | 2013 | - |
dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/20.500.12128/5455 | - |
dc.description.abstract | Najważniejsze wnioski przedstawiałby się wiec następująco: proza Andrzeja Stasiuka w jednym z centralnych swoich rejestrów stanowi zapis doświadczenia melancholijnego, odwołującego się – w najszerszym planie – do kategorii niezdefiniowanej straty. Pisarstwo autora Dziennika pisanego później w swojej istocie opiera się na fundamencie dialektycznym, który organizację tekstu wyprowadza z paradoksalnego fundamentu kategorii przeciwstawnych. Pustka i pełnia, wypełnianie i sączenie, „przed” i „po”, ruch i bezruch, wieczność i nicość, śmierć i trwanie, forma i jej brak – by wymienić tylko najważniejsze. Dlatego też oprócz enumeracji,
powtórzenia, anamorfozy, czy anamnezy – zasadniczych elementów melancholijnego idiomu pisarskiego – dla Stasiuka ważne będą takie figury retoryczne, jak antyteza, kontrast, czy oksymoron. Wszystkie one będą transfiguracjami mitu czarnej żółci, której takie cechy, jak zmienność, ambiwalencja i nieokreśloność stanowią dla prozy Stasiuka genetyczne, najbardziej w pewnym sensie źródłowe, zaplecze. | pl_PL |
dc.language.iso | pl | pl_PL |
dc.publisher | Katowice : Uniwersytet Śląski | pl_PL |
dc.subject | Andrzej Stasiuk | pl_PL |
dc.subject | proza | pl_PL |
dc.subject | melancholia | pl_PL |
dc.title | Nicość, pamięć, wyobraźnia : o melancholii w prozie Andrzeja Stasiuka | pl_PL |
dc.title.alternative | O melancholii w prozie Andrzeja Stasiuka | pl_PL |
dc.type | info:eu-repo/semantics/doctoralThesis | pl_PL |
Pojawia się w kolekcji: | Rozprawy doktorskie (W.Hum.)
|