Dyskretny urok liryki, albo „niedyskrecje” Piotra Sommera

Abstract

Autor szkicu wychodzi od tezy, że dyskretnej i stale doświadczanej nieciągłości języka przeciwstawia się u Sommera marzenie o ciągłości świata i życia, które przybiera charakter metafory obsesyjnej, ujawnianej w rozmaitych kontekstach przez zestaw słów-kluczy. Dyskrecja wypowiedzi poetyckiej, sposobu korzystania z języka, stowarzyszona jest z ewokowaniem w wierszu przeżyć najściślej prywatnych, indywidualnego zaangażowania i doznań intymnych. Mamy zatem paradoksalnie do czynienia z dyskrecją, która rodzi kolejne „niedyskrecje”. Niedyskrecja jakiej doświadczamy w lekturze wiersza jest jednak pozorem, ponieważ istnieje dla nas nie to, co zostało “rzekomo” wystawione przez poetę na widok, a jedynie ekspresja językowa, która stwarza wyłącznie efekt intymności. Szkic odczytuje poezję Piotra Sommera w kontekście komentowanej przez Vattimo kwestii rozbicia słowa, w kategoriach sprzeciwu wobec przyrodzonej monumentalności poezji. Poeta szuka w poezji miejsca na antymonumentalność.