O(d)słanianie siebie : o prozie Huberta Klimko-Dobrzanieckiego

Abstract

Grzegorz Czekański zauważył, że Hubert Klimko‑Dobrzaniecki, tworząc swoją prozę, „konsekwentnie uprawia i podsyca mitologię siebie […]. Co by nie mówić, ten prozaik jak mało kto bazuje na swojej […] biografii, robiąc z niej punkt wypadowy w poszukiwaniu nierealnego. I czyni to świadomie, kreując jednocześnie swoje autorskie, oldskulowe portfolio narratora nierozdzielnego z figurą pisarza”. W efekcie otrzymujemy swoiste retuszowanie rzeczywistości, pozwalając na uatrakcyjnianie zwyczajnych, nieciekawych zdarzeń z biografii pisarza. Zacierająca się granica między prawdą a fikcją sprawia, że obserwujemy mechanizm jednoczesnego odsłaniania i zasłaniania siebie. W efekcie Klimko‑Dobrzaniecki jest jednym z tych pisarzy, którzy odnajdują przyjemność i spełniają się w penetrowaniu przeszłości, mającemu na celu jej odpominanie. Z powodu umieszczania bohatera odgrywającego rolę alter ego polsko‑islandzkiego pisarza tomy prozatorskie autora Kołysanki dla wisielca niejednokrotnie zachęcały do czytania ich właśnie przez pryzmat autobiograficzny. Stąd pojawiające się w jego książkach opisy trudów codzienności życia w Islandii, pracy w charakterze ulicznego mima, sprzedawcy kawioru, pracy w domu starców czy wątek wykupionego przez gejów tomiku poezji. […]