| Abstrakt: | Sobór Watykański II (1962–1965) w Dekrecie o posłudze i życiu prezbiterów
Presbyterorum ordinis, wymieniając obowiązki prezbiterów, na pierwszym miejscu
wskazuje na konieczność głoszenia słowa Bożego. „Lud Boży najpierw gromadzi
się przez słowo Boga żywego, którego zupełnie słusznie należy domagać się z ust
kapłanów. Ponieważ nikt nie może się zbawić, jeżeli wpierw nie uwierzy, prezbiterzy
jako współpracownicy biskupów przede wszystkim mają obowiązek przepowiadania
wszystkim Ewangelii Bożej, aby wypełniając nakaz Pana: «Idźcie na cały świat
i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (Mk 16,15), tworzyli i pomnażali Lud
Boży»” (DK 4).
Na mocy tych słów Chrystusa pasterze Kościoła na przestrzeni wieków
podejmowali zadanie głoszenia słowa Bożego, z jednej strony trwając mocno przy
niezmiennej prawdzie pism natchnionych, z drugiej, uwzględniając poszczególne
okoliczności historyczne kolejnych wieków, w których służyli Ludowi Bożemu.
W tym zawiera się istota służby kapłańskiego urzędu posługiwania wobec kapłaństwa
powszechnego – strzec depozytu, nieustannie go głosić, uwiarygodniać w języku
komunikatywnym dla współczesnych im słuchaczy, oponentów, wiernych1. Tego oczekuje
od pasterza wspólnota Kościoła – nie tylko przypominać samą treść objawienia, ale
także uwydatnić jej wiarygodność, pokazując, że zasady Dobrej Nowiny mogą
uczynić życie człowieka głębszym, owocniej przeżytym, emanującym na innych przez
chrześcijańskie świadectwo. Dokument Presbyterorum ordinis wymaga, by nauczanie
Ludu Bożego przez kapłanów było „otwarte” i „dostosowane do konkretnych warunków
życia” (zob. DK 4).
Od świadków Chrystusa świat zawsze będzie się domagał ukazania sensowności
stosowania wymogów Ewangelii (zob. 1 P 3,15). Dzięki takiemu traktowaniu posługi
słowa, kaznodzieja staje się bliski słuchaczom Ewangelii poprzez próbę zrozumienia
kondycji ludzkiej obarczonej zranieniem natury człowieka w grzechu pierwszych
rodziców. Niniejsze opracowanie będzie próbą całościowego ujęcia realizacji tego właśnie
zadania, które w swoim kapłańskim przepowiadaniu słowa Bożego wypełniał przez
trzydzieści dwa lata ks. dr Stanisław Bista2. W znacznym stopniu dysertacja ta będzie
związana z teologią Soboru, ponieważ lata duszpasterskiej i naukowej aktywności
księdza Bisty pokrywają się w ciągu dwóch dekad z okresem wprowadzania nauki
Soboru w Kościele powszechnym. Ksiądz Bista żywo towarzyszył i obserwował prace
ojców soborowych, a następnie starał się na różne sposoby ducha tego proroczego
wydarzenia tchnąć w katolików świeckich, w osoby duchowne i konsekrowane. |