Poczucie samotności a sposoby radzenia sobie w sytuacjach szkolnych w kontekście autodestruktywności

Abstract

Podstawową zasadą funkcjonowania ludzi jest autoafirmacja wyrażająca się utrwalaniem prawa do życia, zaspokojenia potrzeb, dążeniem do zachowania odrębności, niezależności emocjonalnej oraz do integralności psychicznej i fizycznej. Próby zablokowania ekspresji i realizacji tych praw wyzwalają zwykle otwartą lub zamaskowaną (utajoną) reakcję emocjonalną w postaci np. obniżenia nastroju, smutku, nudy, niepokoju albo też jawnego protestu, złości, wrogości interpersonalnej i różnych innych form agresji. Stany te doprowadzają zwykle do frustracji spowodowanej niemożnością zaspokojenia potrzeby autoafirmacji i sygnalizują konieczność zmiany. Zapewnienie sobie poczucia bezpieczeństwa i przetrwania, ma zwykle dla ludzi priorytetowe znaczenie. Celowa aktywność człowieka to jednak nie tylko działanie ochronne, opozycyjne do działań twórczych, ale wielosektorowy system zachowań i dążeń, którego bieguny stanowią: — dążenie do ochrony i przetrwania albo też skłonność do pozostawania w zagrożeniu i destrukcji; — skłonność do ekspansji i ekspresji siebie lub do zablokowania; — zdolność do rozwoju i twórczego działania lub do stagnacji.