O tolerancji i empatii wobec odmienności w profilaktyce zespołu nadpobudliwości psychoruchowej

Abstract

Rozważając obecną sytuację dzieci z nadpobudliwością psychoruchową w szkole masowej, nie sposób nie poruszyć kwestii dotyczących akceptowania odmienności i umiejętności wczucia się w sytuację drugiego człowieka. Dzieci te bowiem, często nieakceptowane, odrzucane czy izolowane przez grupę rówieśniczą, wymagają szczególnej uwagi. Liczba placówek integracyjnych jest do tej pory niewielka, a w szkołach masowych dzieci te są niechętnie „widziane” z powodu konieczności poświęcania im znacznie większej uwagi niż pozostałym dzieciom, co stwarza konieczność poszukiwania nowych rozwiązań edukacyjnych. Wiele terapii stosowanych wobec dzieci nadpobudliwych i ich rodziców koncentruje się na korygowaniu objawów zaburzenia, czyli na pomocy w skupianiu uwagi, radzeniu sobie z nadruchliwością czy agresją. Są to terapie indywidualne bądź skierowane do określonej nielicznej grupy dzieci, jak również obejmujące psychoedukację rodziców. Wydaje się jednak, że brakuje programów zmierzających do poprawy funkcjonowania społecznego dzieci nadpobudliwych, które realizowałoby się w ich naturalnych środowiskach rówieśniczych, a zatem w szkole, programów dostosowanych do realiów szkolnych, czyli do ram czasowych lekcji szkolnej, jak i do liczebności klasy. Celem autorek niniejszego artykułu było przedstawienie propozycji programu, który rozwijałby u dzieci empatię i uczył postaw tolerancji wobec odmienności, poprawiał samoocenę, kształtował ich poczucie własnej wartości oraz integrował klasę. Poprawa relacji między uczniami tworzyłaby lepszy klimat do akceptacji dzieci z problemem nadpobudliwości psychoruchowej, co przyczyniłoby się do pozytywnych zmian w ich zachowaniu na terenie szkoły.