Abstrakt: | "Wśród wielu wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla kształtu europejskiego
systemu bezpieczeństwa w okresie pozimnowojennym należy wskazać także
na interwencję militarną NATO w Jugosławii (od 24 marca do 10 czerwca
1999 roku). Interwencja ta, prowadzona pod kryptonimem „Sojusznicza Siła”,
poprzez bombardowanie przez lotnictwo Sojuszu wybranych celów w Kosowie,
Serbii i Czarnogórze (przy obowiązywaniu zasady ograniczania ofiar
wśród ludności cywilnej), spotkała się z wielce zróżnicowaną oceną, zarówno
wśród społeczeństw państw należących do NATO, jak i pozostałych1. Kolejne
tygodnie trwania tej akcji wpływały na ambiwalencję postaw wobec dalszego
jej prowadzenia. Niezależnie jednak od stopnia akceptacji bądź dezaprobaty
dla podjętej decyzji o interwencji i charakteru prowadzonych działań jedna kwestia nie budziła wątpliwości. Było nią przekonanie, że data 24 marca 1999
roku stanowi niezwykle ważną cezurę w kształtowaniu pozimnowojennego
systemu bezpieczeństwa międzynarodowego. Operacja NATO w Jugosławii -
podkreślali analitycy stosunków międzynarodowych - określi przyszłość samego
Sojuszu oraz wpłynie na ustanowienie nowego porządku europejskiego
i światowego. Trafne było stwierdzenie, że ani NATO, ani Europa nie będą
już takie, jak przed jej rozpoczęciem2. Z tą chwilą nastąpiły istotne zmiany
w podstawowych elementach konstytuujących europejski pozimnowojenny system
bezpieczeństwa: w funkcjonowaniu NATO, w relacjach: NATO - pozostałe
struktury bezpieczeństwa międzynarodowego (np. UE, UZE, OBWE) oraz
NATO - Rosja. W latach dziewięćdziesiątych bowiem zasadnicze rozstrzygnięcia
w sprawach bezpieczeństwa europejskiego zapadały właśnie w trójkącie:
NATO, Unia Europejska, Rosja." (fragm.) |