Gatunki chronione i rzadkie na nieużytkach poprzemysłowych

Abstract

Działalność gospodarcza człowieka, a szczególnie intensywny rozwój przemysłu na obszarze województwa śląskiego w poważny sposób zaburza stały, naturalny cykl przemian zachodzących w przyrodzie. W ekosystemach nie zaburzonych panują ustabilizowane warunki, a tworzące je biocenozy pozostają w stanie równowagi dynamicznej z abiotycznymi elementami siedliska. W fitocenozach naturalnych na przestrzeni wieków ukształtował się stan stabilizacji, który wyraża się harmonijną, hierarchiczną strukturą i jest ściśle zdefiniowany przez ilościowe i jakościowe zależności między jej komponentami. Stan taki umożliwia fitocenozie maksymalne wykorzystanie produkcyjnego potencjału siedliska i zredukowanie wysiłków organizmów związanych z utrzymaniem się wśród pozostałych komponentów fitocenozy. Stan taki czyni również fitocenozę strukturalnie zamkniętą całością, która nie może być penetrowana przez jakiekolwiek nowe gatunki bez wcześniejszego zaburzenia tej struktury [K0STR0WICK1, 1979]. Na bardzo silnie zmienione siedliska nieużytków poprzemysłowych niezależnie od rodzaju i intensywności stosowanych zabiegów rekultywacyjnych rośliny wkraczają spontanicznie. Roślinność spontaniczna swoista dla konkretnych obiektów jest w określonych warunkach siedliska trwała i jak się wydaje najbardziej pożądana i najlepiej przystosowana. (Fragment tekstu)