Przywiązanie i osamotnienie w bliskich relacjach

Abstract

Bliskie relacje interpersonalne we współczesnym świecie podlegają wyjątkowemu procesowi przemian kulturowych oraz wpływowi nowych wartości. Czynniki globalne narzucają wybory w obrębie stylu życia, autonomizują jednostki oraz separują od relacji międzyludzkich i naturalnych wspólnot (Szlendak, 2010). Więzi między kobietami i mężczyznami stają się krótkotrwałe, kruche i podatne na rozpad, a dodatkowo ulegają uelastycznieniu. Wzrasta tendencja do tworzenia więzi różnego typu, odpowiadającego aktualnym zapotrzebowaniom jednostki. Są nimi alternatywne formy małżeństwa, jak chociażby: kohabitacja, związki osób tej samej płci, krótkotrwałe związki singli. Rośnie także liczba samotnych rodziców (zwłaszcza matek) ponownie zawieranych związków czy związków na odległość (Slany, 2002; Kaufmann, 2003). Społeczne przekonania dotyczące trwałości rodziny - lojalności wobec niej, wzajemnego wsparcia - ulegają osłabieniu na rzecz dobra jednostki, jej samorealizacji i szczęścia. Familiocentryzm jako wartość kulturowa został odsunięty na rzecz kultury jednostki. W efekcie coraz trudniej jest znaleźć w bliskich relacjach ciepło, akceptację, czas dla siebie, natomiast coraz częściej doświadczane jest osamotnienie, narastające jako ogólny proces rządzący stosunkami społecznymi.