Inicjatywy duszpasterskie arcybiskupów lwowskich obrządku łacińskiego (1900-1939)

Abstract

Niniejszy artykuł dotyczy rządów arcybiskupów: Józefa Bilczewskiego (1900–1923) i Bolesława Twardowskiego (1923–1944) do wybuchu II wojny światowej. Czas ten jest jednolity pod względem problemów i zagrożeń Kościoła oraz jego inicjatyw, zbawiennych dla odżycia życia religijnego na tym terenie. Polska w 1918 r., po przeszło 100 latach jej nieobecności na mapie świata, odradzała się, borykając się zarazem z zagrożeniami zniszczenia jej życia narodowego oraz duchowego Kościoła. Tymi uwarunkowaniami, zagrożeniami, wyzwaniami, wobec których Kosciół na terenie pogranicza kulturowego i narodowościowego ze swoją misją pasterską stanął, były: krzywdząca dla obrządku łacińskiego skromna jego sieć parafialna (prawie w każdej wiosce była cerkiew, a przeciętna wielkość parafii obrządku łacińskiego wynosiła ok. 200 km2), na początku I wojny światowej prawie rok trwająca rosyjska okupacja terenu archidiecezji i następujące po niej represje władz austriackich wobec ludności cywilnej za rzekomą zdradę i kolaborację z okupantem, narastająca przepaść między ludnością katolicką obrządku łacińskiego i greckokatolickiego jako owoc agresywnej wobec Polaków agitacji ukraińskich przywódców narodowych, która zaowocowała brutalnym w skutkach, zwłaszcza dla polskiej ludności cywilnej, polsko-ukraińskim konfliktem zbrojnym z obroną Lwowa przez polską ludność i ofensywa Armii Czerwonej w 1920 r. i jej skutki...