La distribucion de las formas gramaticales -ra, -ria, en el idioma espanol en comparacion con sus equivalentes en el idioma polaco

Abstract

Celem artykułu jest zasygnalizowanie kilku problemów związanych z istniejącą koncepcją funkcjonowania form gramatycznych -ra, -ria w ramach reguł syntaktyczno- semantycznych współczesnego języka hiszpańskiego. W pierwszej części dokonano analizy dystrybucji powyższych form w zdaniach typu warunkowego, która pozwoliła na wysunięcie hipotezy, że dystrybucja ta nie zawsze zgodna jest z regułami syntaktyczno-semantycznymi, a mimo to wprowadzane różnice użycia nie powodują zmiany wartości logicznej wypowiedzeń. Ze względu na to, że tego typu użycia nie są uznawane przez Akademię Hiszpańską za poprawne gramatycznie, a coraz częściej stosowane przez użytkowników języka, druga część artykułu poświęcona jest analizie konstrukcji względnych, tj. wybranej grupy wypowiedzeń, w których „niewłaściwa” z syntaktyczno-semantycznego punktu widzenia dystrybucja form -ra i -ria zdarza się najczęściej. Analiza ta pozwoliła na ustalenie, że dla użytkownika języka hiszpańskiego forma -ria może być w pewnych warunkach ekwiwalentem jednej lub drugiej formy subiunctivu. Taka ekwiwalencja wymaga jednak jednoczesnego współdziałania czynników pragmatycznych dotyczących samej natury mówiącego, jego sytuacji, a nawet zdolności (również psychologicznej) zbierania i komunikowania informacji. Hiszpański materiał badawczy, którym posłużono się w analizie, został poszerzony o tłumaczenie przykładów na język polski, co w wielu wypadkach pozwoliło na dokładniejsze przeprowadzenie badań.