O opiece nad dzieckiem głuchoniemym w Galicji (na przykładzie Lwowa)

Abstract

Opieka nad dzieckiem niepełnosprawnym na ziemiach polskich jeszcze na początku XIX stulecia zawierała się w opiece nad dziećmi ubogimi, nie wyróżniano kategorii niepełnosprawności, traktując ją jako jedną z przy­czyn ubóstwa. Opieka nad ubogimi rodziła się z obowiązku okazywania miłosierdzia i dawania jałmużny, który leży u podstaw moralności chrze­ścijańskiej. Obowiązek ten spoczywał w pierwszym rzędzie na zwierzchni­kach prowincji kościelnych oraz na zakonach, których reguła kładła szcze­gólny nacisk na działalność charytatywną. Parafialne domy dla ubogich, zwane „ptochium”, stopniowo różnicowały się na zakłady dla starców, cho­rych, podróżnych-pielgrzymów, tworząc cały system zakładów opieki. W XVII stuleciu zaczęto wydzielać zakłady opieki nad dzieckiem. Wszystkie insty­tucje miłosierdzia nosiły początkowo nazwę szpitali, dopiero w XIX wieku nazwę tę zarezerwowano wyłącznie dla zakładów przeznaczonych do leczenia chorych.