Jaki obszar wspólnoty teoretycznej zbliża dziś językoznawców i badaczy literatury?

Abstract

Trudno nie odnieść wrażenia, że związki lingwistyki z literaturą i literaturoznawstwem w ostatnich latach znacznie się rozluźniły. Myślę, że ten generalizujący sąd odnieść można także do grona językoznawców stylistyków, tradycyjnie zainteresowanych badaniem języka artystycznego, a dziś intensywnie eksplorujących inne, pozaartystyczne dziedziny zachowań społecznych. Językoznawcy starszego pokolenia, nawet wtedy, gdy zajmowali się zagadnieniami systemu i konstruowali modele gramatyczne w języku sformalizowanym, „okraszali” swe wypowiedzi cytatami z poezji i powieści (choćby w postaci motta, przypisu, egzemplifikacji), odpowiednio te strategie funkcjonalizując (te literackie intertekstualia „zmiękczały” naukowy styl wypowiedzi i były często wykorzystywanym środkiem nadającym humanistyczny rys scjentystycznej osobowości uczonego lingwisty). Nie wynika stąd, oczywiście, że językoznawcy nagle przestali czytać literaturę piękną. Uprawniona jednak, jak sądzę, jest hipoteza, że po pierwsze, uwagę badawczą lingwistów, bez względu na ich orientację metodologiczną, przyciągają dziś teksty z innych obszarów kultury oraz że, po drugie, językoznawcy nadal czytają teksty artystyczne, ale czytają/analizują je inaczej [...].