Wstęp

Abstract

We współczesnym dyskursie życia publicznego często używa się określenia ewaluacja. Termin ten jest różnie definiowany. Zdaniem Jacka Piekarskiego trudno dziś mówić o jednoznacznej językowej wykładni ewaluacji, kłopoty zaś interpretacyjne i dynamika dyskusji toczących się wokół niej jedynie ten problem zaostrzają. Jedna z pierwszych jej definicji na gruncie polskim znajduje się w Słowniku ilustrowanym języka polskiego Michała Arcta z 1929 roku. Ewaluacja jest tam rozumiana jako ocenianie, oszacowanie, określenie wartości. Jak pisze Bolesław Niemierko: „Ewaluacja jest zbieraniem informacji o warunkach, przebiegu i wynikach działania edukacyjnego w celu dokonania oceny wartości tego działania i uzasadnienia dotyczących go decyzji. Narodziła się jako teoria, nazywana obecnie podejściem zoperacjonalizowanych zadań w łonie ortodoksyjnego behawioryzmu, lecz - w przeciwieństwie do nauczania programowanego - nie zgasła wraz z jego zmierzchem, lecz pomyślnie ewoluowała”. Grzegorz Michalski zauważa, że w naukach o wychowaniu jako najważniejszy cel ewaluacji przyjmuje się dążenie do doskonalenia rzeczywistości pedagogicznej. Wykorzystuje się podczas tego procesu różne rodzaje ewaluacji, m.in.: formatywną, konkluzywną czy społecznopolityczną. [fragm. tekstu]