Problem transcendencji i integracji osoby w Karola Wojtyły/Jana Pawła II antropologii adekwatnej

Abstract

Przedmiotem rozważań jest pojęcie integracji i transcendencji w kontekście Karola Wojtyły/Jana Pawła II antropologii adekwatnej. Proces integracji osoby wskazuje jedność dynamizmów somatycznych i duchowych, odniesionych do procesu konstytucji podmiotowości osoby. W tej perspektywie podmiotowej pojęcie integracji wskazuje wewnętrzny proces zmierzający do zintegrowania złożonej i wielopoziomowej struktury bytu osobowego. W tym sensie integracja to proces osiągania jedności w całościowej strukturze osoby. W integracji ujawnia się to, co najbardziej wewnętrzne w człowieku — jego duchowość, psychiczność i cielesność. Proces ten nie jest prostym scaleniem wewnętrznej struktury bytu w całość, lecz uznaniem rzeczywistości podmiotowości osoby w jej wewnętrznej złożoności. Jest zatem integracja procesem zarówno dynamicznym, jak i komplementarnym wobec transcendencji wyrażonej w akcie samostanowienia i czynu.