Literatura jako nauka pomocnicza w nauczaniu geografii

Abstract

artykule omówiono zagadnienie statusu literatury w nauczaniu geografii. Literatura, podobnie jak kartografia, mapuje przestrzeń, nadając jej imiona własne, które pozwalają zobaczyć w przestrzeni swoiste miejsca „zgęstniałego, mnogiego czasu” (Claudio Magris). Literackie mapy wiążą topografię z historią i w ten sposób realizują geopolityczny projekt „myślenia o miejscu, czasie i akcji jako spójnej całości” (Karl Schlögel). Nazwy literackie, takie jak Conradowskie „jądro ciemności” czy mare nostrum, mare monstrum z eseju Dariusza Czai, w dydaktyce geografii potrafią ukazać dramat „nawarstwiania się ziemi i historii” (Magris), dzięki czemu mapa w procesie nauczania może wywoływać katarktyczne doznania, tzn. wyostrzać wzrok, uaktywniać i uwrażliwiać spojrzenie ucznia.