Status, historia, ludzie i organizacje polskiej mediolingwistyki

Abstract

Celem artykułu jest opis statusu i historii badań mediolingwistycznych w Polsce. Rozważania obejmują metodologie, w tym metody stosowane przez mediolingwistów, obiekt badań mediolingwistyki (praktyki komunikacyjne w mediach masowych, nowych mediach i mediach społecznościowych) oraz przedmioty jej badań (teksty tworzące gatunki, style i dyskursy). Metody badań: artykuł ma charakter teoretyczno-metodologiczny. Wykorzystując metodę deskrypcyjno-wyjaśniającą, przedstawiono w nim zaplecze badawcze lingwistyki mediów. Wyniki i wnioski: rekonesans pozwolił stwierdzić, że mediolingwiści w Polsce korzystają z metod badawczych znanych tradycji lingwistycznej – analizy ilościowej, analizy jakościowej, analizy treści – oraz tych, które z niej wyewoluowały: językowego obrazu świata, medialnego obrazu świata, analizy i syntezy tekstologicznej, analizy i syntezy genologicznej, analizy multimodalnej, dyskursywnego obrazu świata, analizy dyskursu. W artykule postuluje się następujący profil subdyscypliny: lingwistyka mediów to językoznawczo, w tym też semiotycznie zorientowana nauka o komunikacji za pośrednictwem mediów masowych, nowych mediów i mediów społecznościowych. W konkluzji stwierdza się, że niezależnie od tempa i kierunku rozwoju mediolingwistyki to tekst, w tym tekst multimodalny, jest wyjściowym przedmiotem analizy i podstawą do syntez. Oryginalność i wartość poznawcza: artykuł ilustruje aksjomat o fundamentach dyscypliny naukowej. Powszechnie wiadomo, że naukę tworzą ludzie – zorganizowani w pewnej przestrzeni i czasie – oraz obiekty ich badań. Naukoznawstwo uznaje, że o statusie dyscypliny stanowi wypracowana przez tych ludzi i dostosowana do obiektu badań metodologia. Ta zawiera zespół sądów teoretycznych, na których opierają się skuteczne metody, prowadzące do miarodajnych wyników. Te warunki teoretyczne w artykule są odnoszone do mediolingwistyki jako subdyscypliny filologicznej. Autorka przekonuje, że teoretycznym zapleczem lingwistyki mediów winny być nie tylko semantyka kognitywna i etnolingwistyka, ale także semiotyka, prasoznawstwo, pragmalingwistyka, socjolingwistyka, genologia językoznawcza, genologia multimedialna, stylistyka interakcyjna, stylistyka multimedialna, a z nowych aktualnych na rynku naukowym: lingwistyka dyskursu, lingwistyka koloru, komunikologia.