Kontrowersje wokół koncepcji i praktyki polityki wschodniej Polski na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku

Abstract

Tradycyjnie dwa główne kierunki geograficzne polskiej polityki zagranicznej to kierunek zachodni i wschodni. W kolejnych okresach historycznych i zmieniających się formach ustroju polityczno-ekonomicznego Polski priorytet nadawano jednemu bądź drugiemu z nich. Po roku 1989 najważniejszym kierunkiem polityki zagranicznej Polski stał się kierunek zachodni i euroatlantycki, w tym, w wymiarze bilateralnym, relacje z Niemcami i innymi mocarstwami Europy Zachodniej oraz stosunki polityczne i w płaszczyźnie bezpieczeństwa ze Stanami Zjednoczonymi. Natomiast w relacjach wielostronnych na kierunku zachodnim kluczowe dla realizacji celów polityki zagranicznej przyjętych przez kolejne grupy rządzące Rzeczypospolitą Polską (RP) były stosunki w ramach NATO i Unii Europejskiej. Drugim kierunkiem strategicznym polskiej polityki zagranicznej po roku 1989 był kierunek wschodni.