| Abstrakt: | Terapia neurofeedback jest obecnie dynamicznie rozwijającą się formą interwencji neuropsychologicznej. Choć jej początki sięgają lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku, to miniona dekada oraz rozwój komputeryzacji umożliwiły intensywny rozwój prac nad opisywaną metodą oraz stosowanie jej na szeroką skalę.
Terapię neurofeedback stosuje się w leczeniu zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, zespołu deficytu uwagi, uzależnień, migren, zaburzeń lękowych, nastroju. Ponadto w rehabilitacji po chorobach i urazach neurologicznych oraz jako metodę treningu funkcji poznawczych dla osób zdrowych (Tyl, Tylová, 2005).
Wielokrotnie udowadniano, że terapia neurofeedback jest skuteczną metodą rehabilitacji procesów poznawczych u osób niepsychotycznych (por. Fuchs i in., 2003; Egner, Gruzelier, 2001; Pakszys, 2002a). Badania Schneider’a i współpracowników (1992), a także Gruzelier’a i współpracowników (1999) pokazują, że osoby cierpiące na schizofrenię dzięki opisywanej terapii również są zdolne do zmiany czynności bioelektrycznej mózgu. Wniosek ten jest zbieżny z doświadczeniem klinicznym autora – dotychczasowa praca opisywaną metodą z pacjentami psychotycznymi przynosiła pozytywne zmiany zauważane przez personel medyczny, pacjentów oraz ich rodziny. Biorąc pod uwagę z jednej strony rolę zaburzeń poznawczych w procesie
schizofrenicznym, a z drugiej wysoką efektywność metody neurofeedback w terapii zaburzeń poznawczych u osób niepsychotycznych, zastanawiający jest fakt, iż dotychczas nie przeprowadzono badań nad skutecznością opisywanej metody w leczeniu schizofrenii. Celem przeprowadzonych badań było ustalenie, czy terapia neurofeedback jest skuteczną metodą leczenia zaburzeń poznawczych u pacjentów cierpiących
na schizofrenię paranoidalną. Problem należy uznać za istotny zarówno z punktu naukowego jak i społecznego. Wysoka skuteczność umożliwia włączenie opisywanej metody do procesu leczenia pacjentów schizofrenicznych, np. na psychiatrycznych oddziałach dziennych leczących pacjentów w remisji. |