| Abstrakt: | Opole jako stutysięczne miasto, pełniące honory stolicy województwa i regionu zlokalizowanego w południowo-zachodniej Polsce w kategoriach jakości życia, posiadanych walorów oraz dynamiki rozwoju postrzegane jest przez swoich mieszkańców, gości oraz różnego rodzaju ekspertów ambiwalentnie. Położone na
przecięciu dogodnych szlaków komunikacyjnych prowadzących osiowo przez region i dalej ku ościennym obszarom, kulturowo osadzone we wpływach tradycji zachodnio europejskiej, ulokowane niemalże w centrum regionu powinno być miastem o ambitnych planach, miastem kwitnącym. Taką zresztą metaforę przywoływały władze samorządowe planując akcje rozwoju miasta. Atutem wspomagającym założenia miało być duże nasycenie miasta substancją uczelni, przyciągających rokrocznie tysiące młodych osób. Młodzież ta wiążąc się na kilka lat swego życia z miastem, kształcąc się w nim, osadzała w jego przestrzeni wspomnienia, zgłaszała
oczekiwania, nadzieje, lokowała plany. Grupa ta jest łatwa do zauważenia w bezpośredniej obserwacji socjosfery miasta, wypełniając je swoim potencjałem i dynamizmem, jak i w parametrach statystycznych różnego rodzaju. Jako zbiorowość wykształcona, wyposażona w określone kompetencje oraz otwarta na przyszłość stanowiła dobrą kategorię do czynionych założeń rozwojowych. Z kolei przywołane już
po części położenie miasta, jego wielkość, charakter urbanistyki, tradycje wielokulturowe oraz choćby same potrzeby powinny w naturalny sposób sprzyjać koegzystencji z posiadanymi zasobami ludzkimi (tutaj najwyższą posiadaną próbę stanowią młodzi studenci) a przez taką zależność przekładać się na rozkwit miasta
i regionu. |