Głęboko ludzki i prawdziwie chrześcijański sens cierpienia

Abstract

Każdy człowiek w pewnym momencie życia staje w obliczu cierpienia, czy to swojego, czy też cierpienia drugiego człowieka. W społeczeństwie istnieją grupy osób, które szczególnie często spotykają się z problemem cierpienia. Chodzi tu przede wszystkim o personel służby zdrowia. Lekarze, farmaceuci, pielęgniarki, pielęgniarze, kapelani, salowe, wolontariusze, pracownicy administracji są osobami, które prawie na co dzień stykają się z ludźmi chorymi, cierpiącymi. W encyklice Evangelium vitae Jan Paweł II pisze: „Pod szczególną rozwagę należy wziąć na nowo rolę szpitali, klinik i ośrodków rekonwalescencji: zgodnie ze swoją prawdziwą tożsamością nie są one jedynie instytucjami, w których otacza się opieką chorych i umierających, ale przede wszystkim środowiskami, w których dostrzega się i przeżywa ludzki i prawdziwie chrześcijański sens choroby, cierpienia i śmierci” 1. Dostrzeżenie sensu ludzkiego cierpienia jest ważne nie tylko dla samych cierpiących, ale także dla wszystkich tych, którzy z cierpieniem spotykają się. Chorym odkrycie sensu cierpienia pomaga w godnym i owocnym przeżyciu trudnego okresu życia, osobom zaś spełniającym jakąkolwiek posługę względem cierpiących dopomaga w realizacji posłannictwa medycznego oraz w sprawowaniu opieki. Niniejsze rozważania stanowią próbę przedstawienia znaczenia i wartości cierpienia w dwóch aspektach: personalistycznym i zbawczym. Uzasadnieniem takiego ujęcia problemu jest rozróżnienie wprowadzone przez Papieża, który mówi o „ludzkim i prawdziwie chrześcijańskim” sensie cierpienia. List apostolski Salvifici doloris Jana Pawła II o sensie cierpienia wyznacza kierunek dla obecnych analiz oraz stanowi podstawowe źródło.