Abstrakt: | Chrystus, objawiając ludziom prawdy królestwa Bożego, bardzo chętnie posługiwał
się przypowieściami, które stanowiły doskonały środek do przybliżenia trudnej rzeczywistości
nadprzyrodzonej, do ograniczonych możliwości ludzkiego poznania. Pomimo
prostoty charakterystycznej dla tej formy przekazu, zawarta w przypowieściach nauka nie
zawsze była dla słuchaczy w pełni zrozumiała i wymagała ze strony Jezusa dodatkowego
wyjaśnienia. Również dla dzisiejszych odbiorców właściwe zrozumienie nauki przypowieści
rodzi pewne trudności, których istnienie staje się jeszcze bardziej oczywiste, gdy
uwzględnimy fakt historycznego oddalenia oraz znaczne różnice kulturowe. W ramach
dydaktyki katechetycznej konieczne jest więc poszukiwanie skutecznych form przekazu
przypowieści. W nurt prowadzonych poszukiwań wpisuje się metoda opracowana przez
K. S. Sorgera, profesora teologii katolickiej i pedagogiki na Uniwersytecie w Hanowerze.
Zgodnie z założeniami twórcy, obejmuje ona trzy etapy: egzegezę badanego tekstu, jego
analizę dydaktyczną, a następnie podanie praktycznych wskazówek metodycznych dla
katechezy. |