| Abstrakt: | Eksponowanie związku poszczególnych książek z całością dorobku to charakterystyczna
cecha pisarstwa Parnickiego. Oczywiście, jego powieści nie składają się na
obraz ciągłego procesu historycznego. Tym, co je spaja, nie jest również jednorodna
myśl historiozoficzna. Jeśli utwory Parnickiego tworzą swoisty kosmos, to rozszerza
się on w wielu kierunkach i na wielu płaszczyznach. Powieść wcześniejsza może być
dla następnej zaczynem fabularnym, ale wówczas autor na pierwszy plan wysuwa
postaci i wątki, które poprzednio odgrywały uboczną rolę. Powieść wcześniejsza może
być ideowym punktem odniesienia, ale wówczas jej kontynuacja najczęściej okaże się
rewizją. Bo jeśli z racji złożonych odniesień intertekstualnych wolno widzieć w
dorobku Parnickiego wieloksiąg, to prawdą jest również, że trudno w naszej literaturze
wskazać na innego twórcę, którego pisarstwo z podobną konsekwencją, nieomal z
tomu na tom, podlegałoby przeobrażeniom. Rządzącym tą twórczością imperatywem
wydaje się dążenie w nowej książce do kumulacji, ale też przekraczania dotychczasowych
intelektualnych i artystycznych doświadczeń autora. |