The Disclosure of self in Robert Browning's dramatic monologues

Abstract

Celem artykułu jest wykazanie, że poprzez stworzenie podmiotu lirycznego o płynnej samoświadomości Robert Browning wyklucza możliwość niezaangażowanej lektury. W swoich monologach dramatycznych poeta wykorzystuje strategie ukrywające prawdziwą naturę autorów monologów, pozostawiając czytelnikowi zebranie rozsianych aluzji, implikacji i insynuacji w celu odkrycia tajemnic mówców. Przedmiotem analizy są utwory Dramatic Lyrics (1842) oraz Dramatic Romances and Lyrics (1845), stanowiące szczytowe osiągnięcie monologu jako gatunku poetyckiego. Większość monologów Browninga porusza ponure kwestie morderstwa, herezji, nienawiści, zdrady i szaleństwa, i to właśnie na ich tle czytelnik zmuszony jest do znalezienia własnej drogi pośród zwodniczych i niepewnych wskazówek. Centralnym punktem monologów jest podmiot liryczny rozdarty podwójnym konfliktem zarówno ze światem zewnętrznym, jak i zmaganiami z własnym alter ego. Rozdarcie to kamufluje jeden z głównych zabiegów stylistycznych monologów, a mianowicie ironię, której zastosowanie generuje często wewnętrznie sprzeczny obraz podmiotu. Owa dwugłosowość monologów Browninga bywa w ujęciu krytycznym postrzegana jako odległa zapowiedź rozważań na temat wewnętrznej dialogowości języka.