Pożegnanie profesor Anny Zeidler-Janiszewskiej

Abstract

Profesor Anna Zeidler-Janiszewska. Anka. Rzadziej Ania. Na inne zdrobnienia reagowała lekką irytacją. Poznałam Ją dopiero jakieś 20 lat temu, mimo że byłyśmy rówieśnicami, mającymi za sobą podobną drogę zawodową: od polonistyki do kulturoznawstwa. Ale w pierwszym okresie budowania nowej dyscypliny nasze środowisko było stosunkowo rozproszone, a kontakty naukowe sporadyczne i dosyć przypadkowe. Dziś trudno sobie wyobrazić codzienne życie bez e-maili i SMS-ów; przed ćwierćwieczem nawet telefon stacjonarny był luksusem, a pierwsze komórki, ciężkie i niewygodne, pojawiły się pod koniec ubiegłego stulecia. Nic dziwnego, że dominowały podówczas kontakty bezpośrednie i korespondencyjne. Potem, gdy środowisko zaczęło się powoli integrować, zwiększyła się częstotliwość spotkań naukowych i organizacyjnych, a profesorowie i docenci, znani uprzednio z publikacj i wystąpień konferencyjnych, powoli przekształcali się w kolegów i przyjaciół[...]