Personalistyczna wizja małżeństwa : idealizm czy realizm?

Abstract

Głęboki humanizm pontyfikatu Jana Pawła II określają dziś słowa z jego pierwszej i zarazem programowej encykliki „Redemptor homi­nis”: „człowiek jest drogą Kościoła”1. Namysł nad osobą, która ze względu na swoją ludzką godność zasługuje wyłącznie na afirmację, prowadzi Ojca św. do prawdy o małżeństwie i rodzinie - „środowisku”, w którym człowiek może bytować „dla niego samego” poprzez bezin­teresowny dar z samego siebie2, i tym samym urzeczywistniać się jako „dobro wspólne” całej ludzkiej społeczności3. Wyraźnie społeczne („komunijne”) nachylenie myśli papieskiej - wyrastającej z personalistycznej doktryny Vaticanum II - znakomicie tłumaczy okoliczność, iż ową myśl konsekwentnie zapładnia odniesienie do biblijnego „począt­ku” („teologia ciała”) (Fragment tekstu).